Kolejny artykuł ks. prof. dr hab. Jana Wala zatytułowany jest "Ukierunkowanie przez Jana Pawła II dialogów wewnątrzkościelnych (dialogów ad intra)"
Dialogi wewnątrzkościelne określane są zwykle mianem dialogów ad intra – do wewnątrz. Kardynał Stefan Wyszyński gdy zarzucano mu kładzenie zbyt dużego nacisku w polskiej religijności na sprawy patriotyczne, zamiast podkreślania uniwersalizmu Kościoła mawiał, że nie potrafią kochać innych ludzi ci, którzy nie nauczyli się miłości w domu rodzinnym do członków własnej rodziny.
O spojrzeniu kardynała Karola Wojtyły – Jana Pawła II na dialog w kontekście walki i rywalizacji pisze dla nas ks. prof. dr hab. Jan Wal.
Kardynał Karol Wojtyła – Jan Paweł II miał osobiste doświadczenie życia w totalitarnym systemie komunistycznym. Za totalizm, którego zewnętrznym przejawem w sensie sprawowania władzy staje się totalitaryzm uznawał Wojtyła wszelkie próby stłoczenia i zniweczenia osobowości w ramach zbiorowego życia1. U podstaw totalizmu leży etyka walki i dominacji, przeciwstawna etyce miłości i partnerstwa 2.
O etycznym horyzoncie dialogu, ukazywanym przez Jana Pawła II pisze dla nas ks. prof. dr hab. Jan Wal.
Dla Igora Strapko nie ulega żadnej wątpliwości, że istnieje coś takiego jak etyka dialogiczna, czyli etyka dialogu. Jest to jego zdaniem etyka interpersonalności. Dla niego zasadniczy problem stanowi fakt, czy można rozszerzyć etykę dialogiczną w makroetykę, przy czym makroetyka, jest tu rozumiana jako etyka społeczna. Zdaniem autora taka możliwość nie istnieje, bo etyka dialogiczna opiera się na odniesieniu „do innego z twarzą” (konkretnego człowieka), natomiast makroetyka dialogiczna odnosiłaby się „do innego bez twarzy”1.
Czytaj więcej: Etyczny horyzont dialogu - ks. prof. dr hab. Jan Wal
Kolejny artykuł ks. prof. dr hab. Jana Wala z cyklu "W kręgu myśli dialogicznej Karola Wojtyły – Jana Pawła II" podejmuje tematykę dialogu jako realizacji zasady uczestnictwa oraz personalizmu komunijnego.
Komplementarna definicja dialogu określa dialog, jako: ...zachodzący w trakcie interpersonalnego spotkania ludzi prawego umysłu, dobrej woli i szczerych uczuć proces wzajemnej komunikacji miłości, dawania świadectwa i wymiany myśli, który poprzez, społeczne odkrywanie i zgłębianie prawdy oraz poszukiwanie możliwości i ustalanie zasad partnerskiej współpracy w realizacji dobra wspólnego, zmierza do integralnego rozwoju osobowego jego uczestników, budowania trwałej jedności wspólnotowej między nimi, a także odnowy i doskonalenia zastanej rzeczywistości1. W świetle powyższej definicji dialog jest najpierw komunikacją miłości i dawaniem świadectwa, czyli sposobem istnienia i stylem życia, a dopiero w konsekwencji wymianą myśli.